VERKRACHTING

Volgens de wet is een verkrachting pas strafbaar als het slachtoffer kan bewijzen dat er geweld gebruikt is. “In 70 procent van de gevallen verweert het slachtoffer zich niet, omdat hij of zij in shock is”, vertelt Legien. “Als gevolg hiervan wordt er ook vaak geen geweld gebruikt. Daarom kan 70 procent van de slachtoffers geen aangifte doen van verkrachting.”

Amnesty International wil dat de definitie van verkrachting in de wet aangepast wordt, maar daar denkt minister Grapperhaus anders over. De minister kiest er niet voor om de definitie van verkrachting aan te passen, maar om ‘seks tegen de wil’ als nieuw misdrijf aan de wet toe te voegen. De straf voor ‘seks tegen de wil’ is maar de helft van de straf bij verkrachting en dat is volgens Legien niet eerlijk. Ze wil dat ‘seks tegen de wil’ als verkrachting wordt gezien, ongeacht of er geweld bij gebruikt is.

SCHULDIG VOELEN

Legien is zelf verkracht toen ze zestien jaar oud was, maar heeft pas twintig jaar later aangifte gedaan. “Ik was jong en wist niet precies wat er gebeurde, jaren later besefte ik pas dat ik verkracht was. Ik heb pas na twintig jaar aangifte gedaan, omdat ik me schuldig voelde en me schaamde. Ik kreeg zelfs het gevoel dat wanneer ik aangifte zou doen, ik iemand verraadde. Dat taboe moet eraf.”

Na al die jaren kreeg de dader alsnog een gevangenisstraf, maar dat is niet het belangrijkste voor Legien. “Het belangrijkste vind ik dat hij schuldig is verklaard en dat ik heb laten zien dat ik hier niet langer over ging zwijgen.”

HULP

Slachtoffers van seksueel misbruik kunnen volgens Legien op verschillende manieren hulp krijgen. De overheid heeft een site gemaakt die slachtoffers kan helpen om de juiste hulp te vinden voor hun probleem. Verder adviseert Legien slachtoffers ook om hetCentrum Seksueel Geweldte benaderen voor hulp, voor jezelf of voor iemand anders die te maken heeft gehad met seksueel geweld.